Niemand vist graag met een afgebroken haakpunt. Toch gebeurt het regelmatig dat je vlieg een obstakel raakt en dan beschadigd wordt of zelfs afbreekt. De ervaring leert, dat haken zelden vanzelf afbreken. Als de vis te sterk is, breekt meestal de leader. Toch heb ik diverse keren meegemaakt, dat ik tijdens het drillen werd geconfronteerd met een afgebroken haak.

Vele jaren geleden viste ik aan het Haringvliet op blankvoorn. We visten toen met hele lichte hengels voor een drie-lijn. We visten met lange leaders en met licht verzwaarde nimfen langs een hoge dijk. Als de achterwaartse worp iets te laag werd uitgevoerd, ketste de nimf tegen het basalt en volgde meestal haakbreuk. Aanvankelijk had ik dat niet in de gaten en begon plotseling de ene grote blankvoorn na de andere te verspelen. Na een korte dril schoten ze los. Ik begreep er niets van en viste gewoon door in de veronderstelling, dat het domme pech was. Na nog een paar losschieters vertrouwde ik het toch niet helemaal meer en controleerde de haak. De punt was afgebroken. Snel wisselen en ik begon weer te vangen.

Een ander geval van haakbreuk overkwam mij jaren later in het Oostvoornse Meer. Ik viste op een van de kiezeldammen vlak bij een doorgang. Plotseling zag ik in de doorgang een vis net onder de oppervlakte kruisen. Aan een drijvende lijn knoopte ik snel een drijvend foamvisje, waarmee ik een aantal weken ervoor succes had gehad. Ik plaatse het visje een paar meter van de vis vandaan en wachtte af. Het duurde niet lang en weg was het visje. Aanslaan was nauwelijks nodig, want de vis spoot weg en haakte zichzelf. Het was een beste, want de hengel boog zwaar door maar…. veerde plotseling weer recht. Weg vis. Ook nu dacht ik in eerste instantie aan een gewone losschieter, maar door schade en schande wijs geworden besloot ik toch maar de haak te inspecteren. Tot mijn verbazing ontdekte ik weer een afgebroken haak. Toen ik de haak grondig inspecteerde zag ik dat de haakbocht net onder het lichaam was afgebroken en daar helemaal verroest was. Het water van het Oostvoornse is brak en onder het lijfje van een streamertje blijf er altijd wat zout achter. Vooral bronzen haken hebben al snel last van roestvorming, verchroomde haken hebben hier minder last van.

Later toen ik deel uitmaakte van het wedstrijdgilde inspecteerde ik na elke verspeelde vis direct de haak, want elke geloste vis scheelt weer een paar wedstrijdpunten.

Naast afbreken, gebeurt het ook regelmatig, dat de haakpunt naar binnen of buiten is gebogen na aanraking met bijvoorbeeld een steen. Soms breekt ook het uiterste puntje van de haak af en vis je met een botte haak. Slijpen kan meestal uitkomst brengen en een slijpsteentje in de uitrusting is dan ook geen overbodige luxe. Stel je voor dat je goed vangt en je laatste succesvolle vlieg heeft een botte haak. Dat mag natuurlijk niet gebeuren, dus meenemen die slijpsteen en haken regelmatig controleren. Dit kan een hoop vis schelen!